sentymentalny, prawdziwy wiersz....

16.11.2002

Jutro kurs tańca. Hurra! Może choć na chwilę oderwę się od tej smutnej rzeczywistości, która mnie otacza...

Nie mogę zapomnieć o wczorajszym dniu....chcę już poniedziałek, chcę do szkoły!!!(wiem idiotka ^^") ale ja chcę go zobaczyć!!! Chcę zobaczyć jego reakcję na tamten wieczór, jak będzie się w stosunku do mnie zachowywał. Już nie będę udawać - koniec! Teraz będę sobą. Będę pokazywać co czuję, nie mogę tego dłużej tłumić w sobie...Co będzie to będzie...trudno.....muszę zaryzykować...

A to wiersz, który dostałam od mojego kumpla Pawełka (Thnx! Bardzo mi pomógł ten wierszyk i podniósł na duchu). Opowiada o mnie. To on mnie wysłuchał, kiedy miałam największy dołek i opisał moje uczucia w tym oto wierszu:

Widziałem człowieka pełnego wartości i cnoty
Zbliżyłem się, więc do ślicznej istoty
Szklanymi oczyma wzrokiem swym wodziła
Tak jakby widziała, ale jakby śniła
Długo się jeszcze w nią wpatrywałem
Powoli urodzie jej porwać się dałem
A kiedy się całkiem w niej zatracałem
Nie szczęście, lecz ból wielki ujrzałem
Wiersz smutny i szary pisała
A pisząc uroczo tak bardzo drżała
Myślałem, że z zimna, lecz chłodu nie było
Przytuliłem ją by lepiej się śniło
Spojrzała na mnie warg swych czerwienią
Jak kolor liści przybrany jesienią
Jak krew na śniegu gdy zima przywita
Jak suknia róży gdy wiosną zakwita
I powiedziała mi, że nie umie cieszyć się życiem
Że jest zmęczona swym ciągłym byciem
Że już nie chce kogoś innego udawać
Że nie chce szczęścia przez cierpienie swe dawać
Łza lekko osuwać się z oka poczęła
Złapałem tę łzę, lecz się rozpłynęła
Dłoń wyciągnęła, dłoń mi podała
Dłoń ta wanilią tak bardzo pachniała
I tak uroczo się popłakała
A płacz jej mówił sam za siebie
Że na naszej ziemi nie jest tak jak w niebie
Wciąż udajemy człowieka innego
Bo najtrudniej udawać właśnie siebie samego..

Naprawdę bardzo mnie wzruszył.....

A teraz idę płakać...znowu mam dołek....a wszystko przez faceta....jednego faceta.....

Cytat na dziś:

Bodaj to umrzeć u wstępu męczeństwa!

-Lecz nie umiera się, gdy śmierć zbawieniem.

W dniu szczęścia skonasz - zginiesz w dniu zwycięstwa - 

Niezatracalnyś, gdy żyjesz cierpieniem!

Zygmunt Krasiński